‍TR

‍

Allografik ve Otografik Mimarlık Kavramları

Allografikve otografik mimarlık kavramları, Nelson Goodman'ın sanat felsefesinde geliştirdiği ayrımı temel alır. Allografik mimarlık, tasarımların notasyonlar(çizimler, planlar veya dijital dosyalar) yoluyla çoğaltılabilir ve başkalarıtarafından gerçekleştirilebilir olmasını ifade eder; burada özgünlük, üretimin tarihine değil, notasyonun doğruluğuna bağlıdır. Otografik mimarlık ise, eserin benzersiz olmasını, sanatçının (mimarın) doğrudan müdahalesini ve üretim sürecinin izlerini taşımasını vurgular; tıpkı bir resim gibi, kopyaları orijinalle aynı değerde değildir.

Günümüzdeki Allografik Mimarlık

Günümüz mimarlık ve tasarım üretiminde allografik yaklaşım baskındır. Geleneksel olarak mimarlık, çizimler ve spesifikasyonlar gibi notasyonlarla tanımlanır; bunlar bir "nota" gibi davranır ve inşaat ekipleri tarafından yorumlanarak gerçekleştirilir. Bu, mimarlığın "karma" bir sanat olduğunu gösterir: Tasarım aşaması otografik unsurlar taşısa da, uygulama allografiktir. Dijital teknolojilerin erken evrelerinde (örneğin BIM - Building Information Modeling),bu yaklaşım güçlenir çünkü dijital dosyalar kusursuzca çoğaltılır ve mimarın fiziksel varlığı olmadan fabrikasyon yapılabilir. Bu, üretimi standartlaştırır, maliyetleri düşürür ve büyük ölçekli projeleri mümkün kılar, ancak tasarımın kişiselleşmesini sınırlayabilir ve materyalin ön görülemezliğini bastırır.

Otografik Mimarlık:Geçmişte Artışı ve Gelecekteki Katkısı

Otografik mimarlık, geçmiş yıllarda (özellikle 1990'lar ve 2000'lerde parametrik tasarımın yükselişiyle) artmaya başlamış ve dijital teknolojilerin gelişimiyle (AI, kodlama, 3D baskı, robotik fabrikasyon) önümüzdeki yıllarda mimarlığa daha yoğun entegre olacak. Bu yaklaşım, mimarı "usta yapıcı" konumuna geri döndürür: Dijital araçlar, materyal davranışını ön plana çıkararak öngörülemeyen, benzersiz sonuçlar üretir. Örneğin, kod tabanlı tasarımda algoritmalar "ajans" kazanır ve mimarın niyetini aşan varyasyonlar yaratır; bu, allografik notasyonlardan uzaklaşıp otografik etkilere (benzersiz izler) yol açar. Geçmiş örneklerde (örneğin Chrono Drawings veya Material Equilibria gibi projeler), zaman tabanlı simülasyonlar ve materyal deneyleri, tasarımı tekil ve süreç odaklı kılar. Gelecekte, VR/AR entegrasyonu ve sürdürülebilir materyallerle, otografik mimarlık kişiselleştirilmiş, emergent (ortaya çıkan) yapıları teşvik edecek; örneğin, her bina için özel algoritmalarla üretilen formlar, çevreye adapte olacak ve çoğaltılamaz olacak.

Karşılaştırma

• Üretim Süreci: Allografik mimarlık, standartlaşmış notasyonlara dayalı seri üretim odaklıdır; işbirliği ve çoğaltılabilirlik ön plandadır. Otografik ise, dijital araçlarla bireysel müdahaleyi artırır; kodlama ve simülasyonlar, materyalin ajansını dahil ederek benzersiz, "el yapımı" gibi sonuçlar verir bu, kontrolü kısmen kaybedip yaratıcılığı genişletir.
• Dijital Teknolojinin Etkisi: Dijital, allografik yaklaşımı başlangıçta güçlendirirken (kusursuz kopyalama), ileri aşamalarda otografik'e geçişi hızlandırır: Parametrik     modelleme ve fabrikasyon, mimarı doğrudan materyalle müzakereye sokar, öngörülemeyen etkiler yaratır (örneğin, 3D baskıda materyal hatalarını tasarım unsuru yapmak).
• Avantajlar ve Dezavantajlar: Allografik, erişilebilir ve ekonomik olsa da, yenilikçiliği sınırlayabilir. Otografik, yaratıcı özgürlüğü artırır ancak maliyetli ve ölçeklenmesi zor olabilir; gelecekte, sürdürülebilirlik ve kişiselleştirme için avantaj sağlar.
• Geçmiş ve Gelecek Bağlamı: Geçmişte otografik unsurlar (örneğin el çizimleri) sınırlıydı, ancak dijitalle artıyor. Önümüzdeki yıllarda, AI destekli tasarım otografik'i dominant kılabilir, mimarlığı sanatsal bir ifadeye dönüştürür.

Bu karşılaştırma, dijitalin mimarlığı dönüştürdüğünü gösterir: Allografik temelkalırken, otografik katkı yenilik ve benzersizlik getirir.

1. Nelson Goodman Felsefesi Nedir?

Nelson Goodman (1906-1998), Amerikalı bir filozof olup, analitik felsefe geleneğinde önemli bir yer tutar. Felsefesi, Mantıksal Empirizm ve Amerikan Pragmatizmi unsurlarını sentezlerken, temelcilik (foundationalism) ve analitik/sentetik ayrımını reddederek bu akımlardan ayrılır. Çalışmaları mantık, bilim felsefesi,estetik ve sanat felsefesi gibi alanları kapsar; sanatı, bilimi ve felsefeyi birbirine bağlayan bir yaklaşımla, dünyanın "versiyonlar" olarak inşa edildiğini savunur. Goodman'ın felsefesi, gerçekliğin tek bir temele indirgenemeyeceğini, bunun yerine birden fazla "dünya" versiyonunun olduğunu vurgular bu, "irrealizm" olarak adlandırdığı metafiziği temel alır.

Ana Katkıları ve Kavramlar:

• Mantık Alanında: Henry S. Leonard ile birlikte "Bireylerin Hesabı" (Calculus of Individuals) adlı mereolojik sistemi geliştirdi; bu, parçalar ve bütünler ilişkisini analiz     eder ve Rudolf Carnap'ın çalışmalarındaki sorunları ele alır. W.V. Quine ile nominalizmi savundu, soyut nesneleri reddederek matematiksel uzlaşıyı sentaktik bir teoriyle açıkladı. Ana eser: The Structure of Appearance (1951).
• Tümevarım Problemi: Klasik tümevarım sorununu "yeni tümevarım bilmecesi" (new riddle of induction) ile genişletti. Ünlü "grue paradoksu" ile bunu örneklendirir:     "Grue" (zaman t'den önce yeşil, sonra mavi olan) gibi yüklemler, geçmiş kanıtlarla doğrulansa da neden "yeşil" gibi projeksiyon yapılabilir yüklemlerden ayrıldığını sorgular. Çözüm olarak     "entrenchment" (yerleşiklik) kavramını önerir; geçmişte başarılı     projeksiyonlarda kullanılan yüklemler tercih edilir. Bu, "yansıtıcı denge" (reflective equilibrium) ile sezgisel yargılar ve kuralları uzlaştırır. Ana eser: Fact, Fiction, and Forecast (1954).
• Estetik ve Sanat Felsefesi: Sanatı bilişsel bir süreç olarak görür; sanat, anlayış ve "dünya yapma" (worldmaking) için araçtır. "Allografik" (çoğaltılabilir, notasyonla tanımlı sanatlar, örneğin edebiyat) ve "otografik"  (benzersiz, orijinaline bağlı sanatlar, örneğin resim) ayrımını tanıttı. Sanatın sembolik sistemler olarak işlev gördüğünü savunur. Ana eser: Languages of Art (1968).
• Bilim Felsefesi: Carnap'ın yapılarını eleştirerek "yapısal sistemler" önerir; indirgemecilik yerine mantıksal yapıları vurgular. Bilim, sanat gibi dünya versiyonları yaratır.
• Metafizik: Irrealizm ve Dünya Yapma: Gerçeklik, "versiyonlar"dan oluşur; çelişkili doğrular birden fazla dünya gerektirir. Sanat, bilim ve felsefe bu versiyonları     "yapar". Ana eserler: Ways of Worldmaking (1978) ve Of Mind and Other Matters (1984).

Goodman'ın felsefesi, bilgi, sanat ve gerçekliğin yapısal doğasını sorgulayarak modern felsefeye kalıcı katkılar sağlar; eğitim felsefesi gibi alanlarda da etkili olmuştur.

2. Endüstri Devrimi Öncesi Mimarlık ile Dijital Teknoloji Tasarım ve İmalat Aşamaları Benzerlikleri ve Farklılıkları Nedir?

Endüstri Devrimi öncesi mimarlık (genellikle tarım toplumu, manuel işçilikdönemi) ile dijital teknolojilerin hakim olduğu modern tasarım ve imalat aşamaları, mimarlığın evrimini yansıtır. Öncesi, el emeği ve yerel kaynaklara dayalıyken; dijital dönem, bilgisayar destekli tasarım (CAD), yapay zeka (AI),3D baskı ve robotik gibi araçlarla dönüşüm geçirir. Bu karşılaştırma, sanayidevrimlerinin mimarlığı nasıl şekillendirdiğini gösterir: Devrimler standartlaşma ve seri üretim getirirken, dijital teknolojiler kişiselleştirmeve karmaşıklık artırır.

Benzerlikler:

• Yaratıcılık ve Fonksiyonalite Odaklılık: Her iki dönemde de mimarlık, kullanıcı ihtiyaçlarını karşılamaya ve yaratıcı ifadeye odaklanır. Öncesi, geleneksel formlarla (örneğin Gotik veya Rönesans üslupları) fonksiyonel barınaklar yaratırken; dijital teknolojiler, AI ile varyasyonlar üreterek yaratıcılığı artırır her ikisi de performans tabanlı çözümler arar (örneğin çevreye uyum).
• Teknoloji Kullanımı: Teknoloji her dönemde mimarlığı dönüştürür; öncesi basit araçlar (kas gücü, el aletleri) ile üretim yaparken, dijital dönem AI ve IoT gibi araçlarla benzer bir "destek" rolü oynar. Her ikisi de verimlilik ve kullanıcı konforu için teknolojiyi entegre eder.
• Malzeme Çeşitliliği ve Performans: Malzemeler her dönemde çeşitlenir; öncesi yerel doğal malzemelerle (ahşap, taş) performans sağlar, dijital ise ileri malzemelerle (kompozitler, nanoteknoloji) benzer optimizasyon yapar.
• Yinelemeli Süreçler: Tasarım iterasyonları ortaktır; öncesi manuel ayarlamalarla, dijital ise parametrik araçlarla hızlı yineleme yapar.

Farklılıklar:

• Tasarım Süreci: Öncesi manuel çizim ve el     işçiliğine dayalıdır; yerel, basit geometriler (Öklid) hakimdir ve süreç yavaş, sınırlıdır. Dijital teknolojiler ise CAD, BIM ve AI ile parametrik, karmaşık formlar (NURBS eğrileri) üretir; sanal gerçeklik ve büyük veri analiziyle özgürlük artar, işbirliği kolaylaşır.
• İmalat Aşamaları: Öncesi kas gücü ve el emeğiyle yavaş, yerel üretim yapar; standartlaşma yok denecek kadar azdır. Dijital ise 3D baskı, CNC makineleri ve robotikle otomatik, hızlı ve hassas imalat sağlar; karanlık fabrikalar gibi insan müdahalesini azaltır, kişiselleştirme ve ölçeklenebilirlik getirir (örneğin [C]Space Pavilion gibi projeler).
• Malzeme Kullanımı: Öncesi yerel, doğal malzemelere (toprak, taş) bağlıdır; sürdürülebilirlik doğaldır ama sınırlıdır. Dijital teknolojiler ileri malzemeler (demir, çelikten öte kompozitler) ve nanoteknolojiyi entegre eder; çevresel etkileri optimize eder, ancak endüstriyel kataloglara bağımlılık artırır.
• Ölçek ve Karmaşıklık: Öncesi küçük ölçekli, basit yapılarla sınırlı; kentleşme azdır. Dijital dönem büyük ölçekli, karmaşık projeleri (şehir planlaması) mümkün kılar; AI ile optimizasyon ve sürdürülebilirlik ön plandadır.
• Genel Dönüşüm: Öncesi kırsal, tarım odaklı yerleşimler üretirken; dijital teknolojiler kentleşme, endüstri 4.0/5.0 ile akıllı binalar ve insan-merkezli tasarımlar getirir – mimarın rolü tasarımcıdan entegratöre evrilir.

Bu karşılaştırma, mimarlığın teknolojiden etkilenerek sürekli dönüştüğünü gösterir; dijital dönem yenilik getirirken, öncesi sadelik ve yerellik vurgular.

Giriş: Allografik ve Otografik Mimarlık Kavramları

Nelson Goodman'ın sanat felsefesinde geliştirdiği allografik ve otografik ayrım, mimarlıkta tasarım ve üretim süreçlerini analiz etmek için kullanışlıdır. Otografik mimarlık, eserin benzersizliğini vurgular; yapıt, mimarın doğrudan müdahalesi, materyalin izleri ve öngörülemez unsurlarla tanımlanır. Tıpkı bir resmin kopyasının orijinalle eşdeğer olmaması gibi. Allografik mimarlık ise, notasyonlar (çizimler, planlar, dijital dosyalar)yoluyla çoğaltılabilirliği ön plana çıkarır; özgünlük, notasyonun doğruluğuna bağlıdır ve birden fazla örnek eşdeğer olabilir, müzik notaları gibi. Mimarlık tarihsel olarak hibrit bir alandır: Tasarım aşaması allografik (standartplanlar), üretim ise otografik unsurlar (site-specific detaylar) taşır. Ancak dönemler arası geçişler, teknolojinin etkisiyle bu dengede kaymalar yaratır. Aşağıda, dört dönemi tasarım ve bina üretim uygulamaları açısından karşılaştırarak, bu farkları inceleyeceğiz.

1. Endüstri Devrimi Öncesi Dönem (18. Yüzyıl Öncesi)

Bu dönem, tarım toplumuna dayalı, manuel işçilik ve yerel kaynakların hakim olduğu bir çağdır. Tasarım ve üretim, endüstriyel araçlar olmadan, geleneksel zanaat pratiğiyle yürütülür.

Tasarım Uygulamaları:

• Tasarım süreci, usta yapıcılar (master builders) tarafından yönetilir; mimar, mühendis ve inşaatçı rolleri ayrılmamıştır. Çizimler basit eskizler, ölçekli modeller veya sözlü geleneklerle sınırlıdır. Örneğin, Ortaçağ katedralleri gibi yapılar, nesilden nesile aktarılan bilgiyle tasarlanır.
• Geometri temel alır (Öklidyen formlar); yerel iklim, materyal erişimi ve kültürel motifler ön plandadır. Tasarım yinelemeli ve deneyimseldir; kağıt üzerindeki planlar     yerine, yerinde ayarlamalar yaygındır.
• Örnekler: Rönesans villaları (Palladio'nun eserleri) veya Barok saraylar, süsleme odaklıdır ancak fonksiyonel kısıtlamalarla şekillenir.

Bina Üretim Uygulamaları:

• Üretim, el emeği ve kas gücüne dayalıdır; taş, ahşap, toprak gibi yerel malzemeler kullanılır. Fabrikasyon yok; her parça yerinde oyulur, kesilir veya şekillendirilir –     bu, yavaş ve emek yoğun bir süreçtir.
• Ölçek küçük ve yerel kalır; kentleşme sınırlıdır. Sürdürülebilirlik doğaldır (yenilenebilir malzemeler), ancak verimlilik düşüktür. Öngörülemez faktörler (hava,     materyal varyasyonları) sıkça müdahale eder.

Allografik ve Otografik Farklılıklar:

• Otografik Ağırlıklı: Bu dönem, mimarlığı     büyük ölçüde otografik kılar; her bina benzersizdir, çünkü üretim ustanın     el izlerini, materyalin doğal varyasyonlarını ve site-specific ayarlamaları taşır. Çoğaltılabilir notasyonlar (planlar) sınırlıdır; bir  yapıyı kopyalamak, orijinalle aynı olmayacaktır tıpkı bir heykelin kopyasının özgün dokunuşu yitirmesi gibi. Tasarım, soyut notasyondan ziyade fiziksel süreçle entegredir.
• Allografik Unsurlar: Basit çizimler veya  geleneksel şablonlar (örneğin Vitruvius'un oranları) bazı standartlaşma sağlar, ancak bunlar katı notasyonlar değildir ve yorumlamaya açıktır.
• Genel Değerlendirme: Otografik hakimiyet, yaratıcılığı bireysel ve yerel kılar, ancak ölçeklenebilirliği kısıtlar. Allografik unsurlar zayıftır, çünkü endüstriyel çoğaltma araçları yoktur.

2. Endüstri Devrimi ve Dönemi (18. ve 19. Yüzyıl)

Endüstri Devrimi, tarımdan sanayiye geçişi simgeler; demir, çelik ve camın seri üretimi, mimarlığı dönüştürür. Tasarım ve üretim, mekanikleşir ve standartlaşır.

Tasarım Uygulamaları:

• Tasarım, mimar ile inşaatçı arasında ayrılır; çizim ofisleri yaygınlaşır. Detaylı planlar, kesitler ve spesifikasyonlar kullanılır. Örneğin, Joseph Paxton'un Crystal     Palace'ı gibi yapılar, modüler tasarımlarla hızlı planlanır.

• Geometri, mühendislik hesaplarıyla entegre olur; fonksiyonalite ve verimlilik ön plandadır. Revival stilleri (Neo-Gotik, Neo-Klasik) ile endüstriyel ihtiyaçlar birleşir.

Bina Üretim Uygulamaları:

• Üretim, fabrikalarda seri hale gelir; demir kirişler, çelik çerçeveler ve cam paneller önceden üretilir, sahada monte edilir. Buhar gücü ve makineler, hızı artırır. Örneğin,     demiryolu istasyonları gibi yapılar, büyük ölçekli inşaatı mümkün kılar.
• Malzemeler standartlaşır; maliyet düşer, ancak çevresel etkiler artar. Kentleşme hızlanır, fabrikalar ve köprüler gibi altyapı projeleri çoğalır.

Allografik ve Otografik Farklılıklar:

• Allografik Ağırlıklı: Dönem, allografik unsurları güçlendirir; standart planlar ve prefabrike parçalar, yapıları çoğaltılabilir kılar. Bir binanın "notasyonu" (çizimler) ile     birden fazla örnek üretilebilir, özgünlük notasyona bağlıdır. Bu, seri üretim ve ekonomik verimliliği teşvik eder.
• Otografik Unsurlar: Montaj ve site     ayarlamaları hala otografik izler taşır; materyal kusurları veya yerel adaptasyonlar benzersizlik katar, ancak bunlar minimize edilir.
• Genel Değerlendirme: Önceki döneme kıyasla allografik hakimiyet artar, otografik azalır; bu, mimarlığı endüstriyel bir ürüne dönüştürür, ancak yaratıcı özgünlüğü     sınırlayabilir.

3. 20. Yüzyıl Modern Mimarlık Dönemi

Modernizm, fonksiyonalizm ve endüstriyel mirası temel alır; Bauhaus ve Uluslararası Stil, sadelik ve seri üretimi vurgular.

Tasarım Uygulamaları:

• Tasarım, "form fonksiyonu izler" ilkesiyle şekillenir; çizim ofisleri, modüler sistemler ve prefabrikasyon odaklıdır. Bilgisayar öncesi araçlar (kalem, cetvel) hakim, ancak hesaplamalar gelişir. Örneğin, Le Corbusier'in Modulor sistemi oran standartlaşması getirir.
• Stiller: Art Deco, Brutalism, International Style; cam, çelik ve beton ön plandadır. Tasarım, evrensel ve rasyoneldir.

Bina Üretim Uygulamaları:

• Üretim, endüstriyel yöntemlerle ilerler; prefabrike paneller, betonarme çerçeveler ve seri imalat yaygındır. Savaş sonrası konutlar (örneğin, sosyal konut projeleri)     hızlı ve ucuz inşa edilir.
• Ölçek büyür; sürdürülebilirlik ikinci plandadır, ancak verimlilik yüksektir.

Allografik ve Otografik Farklılıklar:

• Allografik Ağırlıklı: Modernizm, allografik'i zirveye taşır; modüler tasarımlar ve standart notasyonlar (planlar), yapıları kopyalanabilir kılar. Bir bina, "makine gibi" çoğaltılabilir. Özgünlük, tasarımın rasyonel yapısında yatar.
• Otografik Unsurlar: Beton dökümü gibi süreçler bazı benzersiz izler bırakır, ancak bunlar bastırılır; odak, tekrarlanabilirliktedir.
• Genel Değerlendirme: Endüstri Dönemi'ni devam ettirir, allografik hakimiyeti pekiştirir; otografik, süsleme karşıtlığıyla minimize edilir, bu da mimarlığı evrensel ama bazen kişiliksiz kılar.

4. 21. Yüzyıl Dijital Dönem

Dijital teknolojiler (CAD, BIM, AI), mimarlığı parametrik ve hesaplama odaklı hale getirir; kişiselleştirme ve sürdürülebilirlik ön plandadır.

Tasarım Uygulamaları:

• Tasarım, yazılımlar ve algoritmalarla yapılır; parametrik modelleme, sonsuz varyasyon üretir.
• VR/AR entegrasyonu, iş birliğini artırır; büyük veri ve AI, çevresel faktörleri dahil eder.

Bina Üretim Uygulamaları:

• Üretim, dijital fabrikasyonla (3D baskı, CNC, robotik) otomatikleşir; kişiselleştirilmiş parçalar ucuz üretilir. Örneğin, karanlık fabrikalar, sıfır atıkla çalışır.
• Malzemeler ileri (kompozitler, nanoteknoloji); sürdürülebilirlik odaklıdır, ölçek esnektir.

Allografik ve Otografik Farklılıklar:

• Otografik Ağırlıklı: Dijital araçlar, otografik'i yeniden güçlendirir; algoritmalar materyal ajansını (öngörülemez varyasyonlar) dahil eder, her bina benzersiz olur. Notasyonlar (dijital dosyalar) kusursuz kopya sağlasa da, süreç emergent (ortaya çıkan) unsurlar getirir.
• Allografik Unsurlar: BIM gibi sistemler standartlaşmayı korur, ancak kişiselleştirme onları aşar.
• Genel Değerlendirme: Önceki dönemlerin allografik hakimiyetine karşı, otografik artar; bu, yenilik ve benzersizlik getirir, ancak karmaşıklık ve maliyet zorlukları     yaratır.

Genel Karşılaştırma

• Tasarım Süreci: Öncesi manuel ve entegre (otografik), Endüstri Dönemi standartlaşmış (allografik), Modern Dönem rasyonel ve modüler (allografik zirve), Dijital Dönem hesaplama odaklı ve varyasyonlu (otografik geri dönüş).
• Üretim Uygulamaları: Manuelden (otografik) seri üretime (allografik), prefabrikasyona (allografik), dijital fabrikasyona (otografik) evrilir; ölçek ve hız artar, ancak benzersizlik dalgalanır.
• Allografik-Otografik Dengesi: Öncesi otografik hakim (benzersiz zanaat), Endüstri ve Modern allografik baskın (çoğaltılabilirlik), Dijital otografik'i yeniden yükseltir     (kişiselleştirme). Bu geçiş, teknolojinin mimarlığı sanattan endüstriye, sonra hibrit bir ifadeye dönüştürdüğünü gösterir. Gelecekte AI, otografik'i daha da artırabilir.

 ENG

‍

Allographic and Autographic Architectural Concepts

The concepts of allographic and autographic architecture are based on the distinction developed in Nelson Goodman’s philosophy of art. Allographic architecture refers to designs that can be reproduced and executed by others through notations (drawings, plans, or digital files); here, originality depends not on the history of execution but on the correctness of the notation. Autographic architecture, by contrast, emphasizes the uniqueness of the work, the direct intervention of the artist (architect), and the traces of the production process; like a painting, copies do not hold the same value as the original.

Allographic Architecture Today

In contemporary architectural and design production, the allographic approach predominates. Architecture is traditionally defined by notations such as drawings and specifications; these function like a “score” to be interpreted by construction teams. This reveals architecture as a “hybrid” art: while the design phase may bear autographic elements, execution is allographic. In the early stages of digital technologies (for example BIM—Building Information Modeling), this approach is reinforced because digital files can be replicated flawlessly and fabrication can occur without the architect’s physical presence. This standardizes production, reduces costs, and enables large-scale projects; however, it can also limit personalization in design and suppress the material’s unpredictability.

Autographic Architecture: Past Growth and Future Contributions

Autographic architecture began to increase in previous decades (especially with the rise of parametric design in the 1990s and 2000s) and, with the development of digital technologies (AI, coding, 3D printing, robotic fabrication), will be more deeply integrated into architecture in the years ahead. This approach returns the architect to the position of “master builder”: digital tools foreground material behavior, producing unpredictable, unique outcomes. In code-based design, for example, algorithms gain “agency” and create variations that exceed the architect’s intent; this shifts production away from allographic notations toward autographic effects (unique traces). In past examples (such as projects like Chrono Drawings or Material Equilibria), time-based simulations and material experiments render design singular and process-oriented. In the future, with VR/AR integration and sustainable materials, autographic architecture will encourage personalized, emergent structures; for instance, forms generated by project-specific algorithms will adapt to their environment and resist replication.

Comparison

Production Process:
Allographic architecture is oriented toward mass production based on standardized notations; collaboration and reproducibility are foregrounded. Autographic architecture increases individual intervention through digital tools; coding and simulations incorporate material agency to yield unique, “handmade-like” results—expanding creativity while partially relinquishing control.

Impact of Digital Technology:
While digital technology initially strengthens the allographic approach (flawless copying), advanced stages accelerate the shift toward the autographic: parametric modeling and fabrication draw the architect into direct negotiation with material, generating unforeseen effects (e.g., using 3D-printing errors as design elements).

Advantages and Disadvantages:
Although allographic methods are accessible and economical, they may limit innovation. Autographic methods expand creative freedom but can be costly and difficult to scale; in the future, they offer advantages for sustainability and personalization.

Past and Future Context:
Autographic elements (e.g., hand drawing) were limited in the past, yet are increasing with digital tools. In the coming years, AI-supported design may render autographic modes dominant, turning architecture into a more overt artistic expression.

This comparison shows how the digital transforms architecture: while the allographic remains foundational, autographic contributions introduce innovation and uniqueness.

1. What Is Nelson Goodman’s Philosophy?

Nelson Goodman (1906–1998) was an American philosopher with a significant place in the analytic tradition. While synthesizing elements of Logical Empiricism and American Pragmatism, he diverges from these schools by rejecting foundationalism and the analytic/synthetic distinction. His work spans logic, philosophy of science, aesthetics, and philosophy of art; he connects art, science, and philosophy through an approach that holds the world to be constructed as “versions.” Goodman’s philosophy emphasizes that reality cannot be reduced to a single foundation; instead, there are multiple “world” versions—an outlook he calls “irrealism.”

Main Contributions and Concepts:

• In Logic:
  Together with Henry S. Leonard he developed the mereological system “Calculus of Individuals,” which analyzes part–whole relations and addresses issues in Rudolf Carnap’s work. With W. V. Quine he defended nominalism, rejecting abstract objects and explaining mathematical agreement through a syntactic theory. Key work: The Structure of Appearance (1951).
• Problem of Induction:
  He expanded the classic problem of induction via the “new riddle of induction.” The famous “grue paradox” illustrates it: predicates like “grue” (green before time t, blue after t) may be confirmed by past evidence yet raise the question of why they differ from projectible predicates like “green.” He proposed entrenchment to solve this; predicates used successfully in past projections are preferred. This aligns with reflective equilibrium, reconciling intuitive judgments and rules. Key work: Fact, Fiction, and Forecast (1954).
• Aesthetics and Philosophy of Art:
  Goodman views art as a cognitive process; art is a means for understanding and “worldmaking.” He introduced the distinction between allographic (reproducible arts defined by notation, e.g., literature) and autographic (unique arts dependent on originals, e.g., painting). He argues that the arts function as symbolic systems. Key work: Languages of Art (1968).
• Philosophy of Science:
  Critiquing Carnap’s structures, he proposed “structural systems,” emphasizing logical structures over reductionism. Science, like art, creates world-versions.
• Metaphysics—Irrealism and Worldmaking:
  Reality consists of “versions”; conflicting truths require multiple worlds. Art, science, and philosophy “make” these versions. Key works: Ways of Worldmaking (1978) and Of Mind and Other Matters (1984).

Goodman’s philosophy makes a lasting contribution to modern thought by questioning the structural nature of knowledge, art, and reality; it has also influenced fields such as the philosophy of education.

2. Similarities and Differences Between Pre–Industrial Revolution Architecture and the Design & Manufacturing Stages of Digital Technology

Pre–Industrial architecture (typically the era of agrarian societies and manual labor) and the modern design and manufacturing stages dominated by digital technologies reflect the evolution of architecture. The former relies on craftsmanship and local resources; the digital era transforms practice through computer-aided design (CAD), artificial intelligence (AI), 3D printing, and robotics. This comparison shows how industrial revolutions shaped architecture: while industrialization brought standardization and mass production, digital technologies increase personalization and complexity.

Similarities:

• Creativity and Functionality Focus:
  In both eras, architecture addresses user needs and creative expression. Earlier periods created functional shelters through traditional forms (e.g., Gothic or Renaissance styles), while digital technologies amplify creativity by generating variations with AI; both seek performance-based solutions (e.g., environmental adaptation).
• Use of Technology:
  Technology transforms architecture in every era; prior periods relied on simple tools (muscle power, hand tools), while the digital era uses AI and IoT in a similar “supportive” role. Both integrate technology for efficiency and user comfort.
• Material Diversity and Performance:
  Materials diversify in every era; earlier periods achieved performance with local natural materials (wood, stone), while the digital era optimizes similarly using advanced materials (composites, nanotechnology).
• Iterative Processes:
  Iteration is common to both; earlier via manual adjustments, digital via rapid parametric iteration.

Differences:

• Design Process:
  The earlier era relied on manual drawing and craftsmanship; local, simple geometries (Euclidean) predominated, and the process was slow and constrained. Digital technologies produce parametric, complex forms (NURBS curves) through CAD, BIM, and AI; VR, big data, and collaboration expand freedom.
• Manufacturing Stages:
  Earlier production was slow and local, based on muscle power and handcraft; standardization was minimal. The digital era automates fabrication via 3D printing, CNC, and robotics—faster and more precise; “dark factories” reduce human intervention and enable both personalization and scalability (e.g., projects like the [C]Space Pavilion).
• Material Use:
  Earlier periods depended on local, natural materials (earth, stone); sustainability was inherent yet limited. Digital practice integrates advanced materials (beyond iron and steel to composites) and nanotechnology; it optimizes environmental impact but can increase reliance on industrial catalogs.
• Scale and Complexity:
  Earlier eras were limited to small-scale, simpler structures with modest urbanization. The digital era enables large-scale, complex projects (urban planning); optimization and sustainability with AI take center stage.

Overall Transformation:
Earlier periods produced rural, agrarian settlements; digital technologies, through Industry 4.0/5.0, bring smart buildings and human-centered design—shifting the architect’s role from designer to integrator.

This comparison shows that architecture is continually transformed by technology; the digital era brings innovation, while earlier periods underscore simplicity and locality.

Introduction: Allographic and Autographic Architectural Concepts

The allographic/autographic distinction developed in Goodman’s philosophy of art is useful for analyzing design and production processes in architecture. Autographic architecture emphasizes the uniqueness of the work; the artifact is defined by the architect’s direct intervention, the traces of material, and unpredictable elements—as with a painting whose copy is not equivalent to the original. Allographic architecture, by contrast, highlights reproducibility through notations (drawings, plans, digital files); originality depends on the accuracy of the notation, and multiple instances can be equivalent, as in musical scores. Historically, architecture is a hybrid field: the design phase is allographic (standard plans), while production carries autographic features (site-specific details). Yet transitions between periods—under the influence of technology—shift this balance. Below, we examine these differences by comparing four periods in terms of design and building production practices.

1. Pre–Industrial Revolution (Before the 18th Century)

This period is defined by agrarian society, manual labor, and the dominance of local resources. Design and production proceed through traditional craft without industrial tools.

Design Practices:
The design process is led by master builders; the roles of architect, engineer, and constructor are not separated. Drawings are limited to simple sketches, scale models, or oral traditions. Medieval cathedrals, for instance, are designed through knowledge transmitted across generations. Geometry (Euclidean forms) is fundamental; local climate, material availability, and cultural motifs are foregrounded. Design is iterative and experiential; on-site adjustments are common rather than paper-based planning. Examples: Renaissance villas (Palladio) or Baroque palaces emphasize ornament, yet remain constrained by function.

Building Production Practices:
Production relies on handcraft and muscle power; local materials such as stone, wood, and earth are used. There is no factory fabrication; every piece is carved, cut, or shaped on site—a slow, labor-intensive process. Scale remains small and local; urbanization is limited. Sustainability is “natural” (renewable materials), but efficiency is low. Unpredictable factors (weather, material variation) intervene frequently.

Allographic vs. Autographic:

• Autographic Predominance: Architecture is largely autographic; each building is unique because production bears the craftsman’s hand, natural material variation, and site-specific adjustments. Notations (plans) are limited; copying a building will not equal the original—like a sculpture whose copy loses the original’s touch. Design is integrated with physical process rather than abstract notation.
• Allographic Elements: Simple drawings or traditional templates (e.g., Vitruvian proportions) provide some standardization, yet are not strict notations and remain open to interpretation.
• Overall: Autographic dominance fosters individual and local creativity but limits scalability. Allographic elements are weak due to the absence of industrial means of reproduction.

2. The Industrial Revolution (18th and 19th Centuries)

The Industrial Revolution signals a shift from agriculture to industry; the mass production of iron, steel, and glass transforms architecture. Design and production become mechanized and standardized.

Design Practices:
Design separates architect and builder; drawing offices proliferate. Detailed plans, sections, and specifications are used. Structures like Joseph Paxton’s Crystal Palace are planned rapidly with modular systems. Geometry integrates with engineering calculations; functionality and efficiency are prioritized. Revival styles (Neo-Gothic, Neo-Classical) converge with industrial needs.

Building Production Practices:
Production becomes factory-based and serial; iron girders, steel frames, and glass panels are prefabricated and assembled on site. Steam power and machinery increase speed. Large-scale construction such as railway stations becomes feasible. Materials are standardized; costs fall yet environmental impacts rise. Urbanization accelerates; infrastructure projects proliferate.

Allographic vs. Autographic:

• Allographic Predominance: The period strengthens allographic elements; standard plans and prefabricated components render buildings reproducible. Multiple instances can be produced from a single “notation” (set of drawings), promoting mass production and economic efficiency.
• Autographic Elements: Assembly and on-site adjustments still bear autographic traces; material defects or local adaptations add uniqueness but are minimized.
• Overall: Compared to the previous era, allographic dominance increases and autographic traits decrease, turning architecture into an industrial product while potentially limiting creative singularity.

3. 20th-Century Modern Architecture

Modernism builds on functionalism and the industrial legacy; the Bauhaus and the International Style emphasize simplicity and mass production.

Design Practices:
Guided by “form follows function,” design focuses on drawing offices, modular systems, and prefabrication. Pre-digital tools (pencil, straightedge) prevail, though calculations advance. Le Corbusier’s Modulor system standardizes proportion. Styles: Art Deco, Brutalism, International Style; glass, steel, and concrete dominate. Design is universal and rational.

Building Production Practices:
Production uses industrial methods; prefabricated panels, reinforced-concrete frames, and serial manufacturing are common. Post-war housing (e.g., social housing) is built rapidly and cheaply. Scale increases; sustainability is secondary, yet efficiency is high.

Allographic vs. Autographic:

• Allographic Predominance: Modernism brings allographic methods to a peak; modular designs and standard notations (plans) render buildings copyable. A building becomes reproducible “like a machine.” Originality resides in the rational structure of the design.
• Autographic Elements: Processes like concrete casting leave certain unique traces, but these are suppressed; the focus is on repeatability.
• Overall: Continuing the Industrial era, Modernism consolidates allographic dominance; autographic traits are minimized through anti-ornament stances, making architecture universal yet sometimes impersonal.

4. The 21st-Century Digital Era

Digital technologies (CAD, BIM, AI) render architecture parametric and computation-oriented; personalization and sustainability move to the fore.

Design Practices:
Design is conducted with software and algorithms; parametric modeling generates endless variation. VR/AR integration enhances collaboration; big data and AI incorporate environmental factors.

Building Production Practices:
Production is automated via digital fabrication (3D printing, CNC, robotics); customized parts are produced at low cost. “Dark factories” operate with near-zero waste. Materials are advanced (composites, nanotechnology); sustainability is central, and scale is flexible.

Allographic vs. Autographic:

• Autographic Predominance: Digital tools re-empower the autographic; algorithms incorporate material agency (unpredictable variation), rendering each building unique. Although notations (digital files) allow flawless copying, the processes introduce emergent elements.
• Allographic Elements: Systems like BIM maintain standardization, yet personalization increasingly surpasses them.
• Overall: In contrast to earlier allographic dominance, the digital era elevates autographic modes; this brings innovation and uniqueness, while also introducing complexity and cost challenges.

Overall Comparison

• Design Process: Earlier eras are manual and integrated (autographic); the Industrial era becomes standardized (allographic); the Modern era is rational and modular (allographic at its peak); the Digital era is computation-driven and variation-rich (a return of autographic).
• Production Practices: Evolution proceeds from manual craft (autographic) to mass production (allographic), to prefabrication (allographic), and then to digital fabrication (autographic); scale and speed increase, while uniqueness fluctuates.
• Allographic–Autographic Balance: The earlier period is autographic-dominant (unique craft); the Industrial and Modern eras are allographic-dominant (reproducibility); the Digital era revives the autographic (personalization). This transition shows technology transforming architecture from art to industry and then to a hybrid expression. In the future, AI may amplify the autographic even further.

‍